Τα καταλύματα να προσφέρουν ελκυστικές τιμές, όχι προσαυξημένες, να δώσουν ανοιξιάτικο χρώμα και φαντασία στα προϊόντα τους, να τα αναβαθμίσουν με δικές τους ή συνεργατικές δραστηριότητες ή δράσεις και να κερδίσουν νέους φίλους (που υπάρχουν) ως πελάτες πλέον μόνιμους. Value for money plus ! Να μετα-στρέψουν (όσο μπορούν) το κλίμα προς όφελός των. Ουτοπία; Στις εποχές που ζούμε πρέπει να υιοθετήσουμε γενναίες σκέψεις όπως αυτή "τιμές 2012; 2011 διά 2" !!! Για να ανοίξει η αγορά και να ενθαρρυνθεί ο ταξιδιωτικός κόσμος. Και όλοι μα όλοι ας ρίξουμε τον πήχη των υπέρ / απαιτήσεών μας και ας συνδιαλλαχτούμε σοφά.
Στη συνέχεια παραθέτω ένα υπέροχο απόσπασμα του Κ. Ουράνη από το βιβλίο του
"ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"
Η Ελλάδα του υπαίθρου και των επαρχιών"Θεωρείται αξίωμα, ότι η πρωτεύουσα είναι η καρδιά, η έκφραση μιας χώρας. Γιαυτό και όσοι ζούμε στην Αθήνα και αναπνέουμε την μολυσμένη της ατμόσφαιρα, βλέπομε τις μιζέριες της, μετέχουμε στον άτακτο, πυρετικό ρυθμό της και καταπίνομε κάθε πρωί με τον καφέ μας, το φρικτό κράμα της απαισιοδοξίας, της ανησυχίας, των καταστροφικών προφητειών και των ιερεμιάδων, που μας προσφέρει - με τι σαδιστική ικανοποίηση - ο καθημερινός τύπος, έχουμε την εντύπωση ότι και η λοιπή Ελλάδα είναι το ίδιο. Το ίδιο και χειρότερο. Ότι είναι ένας τόπος καθυστερημένος, μίζερος αναρχημένος και δυστυχισμένος, στον οποίο τίποτα το καλό δεν υπάρχει και δε γίνεται και στου οποίου τις φλέβες κυλάει ένα φτωχό νερουλιασμένο αίμα. Τον χαρακτηρίζουμε με τη λέξη "Ρωμέϊκο" - λέξη που βάζουμε όλη μας την μετριοφροσύνη, την αηδία, την απογοήτευση και, κάποτε , επειδή επί τέλους ο τόπος αυτός είναι τόπος μας, όλο τον οίκτο...
Μια τετραήμερη (3 διανυκτερεύσεις) εκδρομή, που έκανα με τους φίλους μου στην Πελοπόννησο, μου επέτρεψε να διαπιστώσω - μαζί τους - ότι το αξίωμα που ανέφερα, είναι, όσον αφορά την Αθήνα τουλάχιστο, λανθασμένο. Η Αθήνα δεν είναι ούτε η καρδιά, ούτε η έκφραση της Ελλάδας. Λίγο ακόμα θα έλεγα ότι η Αθήνα δεν είναι σχεδόν Ελλάδα. Ο Ουγκώ λέει σ' ένα στίχο του: "Τι κενό θα γινόταν στον κόσμο, αν έξαφνα, μια μέρα το Παρίσι σιωπούσε; Δεν ξέρω αν, και για το Παρίσι ακόμα, ο στίχος δεν είναι στομφώδης και υπερβολικός. Πάντως όταν απομακρυνθεί κανένας από την Αθήνα και πάψει να την ακούει, δεν γίνεται γύρω του και μέσα του βαθειά βαθιά εντυπωτική και αγωνιώδης σιγή. Αντίθετα από τη στιγμή εκείνη αρχίζει να ακούεται μια άλλη φωνή, πιο καθάρια, πιο αρμονική και πιο εύρωστη. Η φωνή της Ελλάδας του υπαίθρου και των επαρχιών, που η ξεκουρδισμένη και κακόηχη ορχήστρα της Αθήνας την έπνιγε. Την ακούει κανένας με μια ευχάριστη, στην αρχή, έκπληξη, με μια συγκινημένη και αδιάπτωτη, ύστερα μαγεία. Η ψυχή τρικυμίζει από χαρά και το στήθος φουσκώνει από ανακούφιση.
Τέσσερις ημέρες, που ζήσαμε μακρυά από την Αθήνα, δεν παύσαμε να νοιώθουμε, αδιάκοπο νέο και αδιάκοπα έντονο, το ηδονικό συναίσθημα που έχει κανένας όταν βυθίζει το κουρασμένο, ιδρωμένο και σκονισμένο κορμί του σε τρεχούμενα κρύα νερά, που κυλάν κατακάθαρα σε μια κοίτη άμμου, κάτω από τους πράσινους ίσκιους θεόρατων πλατανιών. Όχι η παρομοίωση δεν είναι αρκετά ισχυρή. Το συναίσθημα της ανακούφισης και της χαράς είταν πολύ πιο βαθύ, πολύ πιό έντονο: Είταν σα να συνερχόμαστε από ένα νύχτιο εφιάλτη και να ανοίγαμε τα μάτια μας και την ψυχή μας στην μαγεία και την ασφάλεια του πρωινού φωτός!
Δεν είταν η άνοιξη που μας είχε πλανέψει. Δεν είταν τ' άγρια λουλούδια στους βάτους, οι κόκκινες παπαρούνες στους πράσινους κάμπους, το άρωμα των νεραντζιών στους κήπους, τ' αηδόνια που κελαηδούσαν στις ρηγιλές, ασημοπράσινες λεύκες, τα ρουμάνια των ελάτων της Βυτίνας, που αχούσαν σε θάλασσα μακρινή και βαθειά στο πέρασμα της αύρας, το πασίχαρο φως που έλουζε τα πάντα, το αψύ θυμάρι των βουνών, οι μεγάλες πεταλούδες που πετούσαν στις βραγιές. Και ούτε είταν η αδιάκοπη εναλλαγή και ποικιλία των θαυμάσιων τοπίων: οι χαράδρες, οι γεμάτες νερά και πλατάνια, οι γλυκύτατες ακρογιαλιές, οι πλατειοί κάμποι, με τη χλιαρή, χορταρένια τους ανάσα, η γαλάζια ειρήνη του Αργολικού κόλπου, η μεγαλόπρεπη ανάταση του Ταυγέτου, οι μικρές κοιλάδες που ανοίγονταν σαν κάνιστρα στους κόλπους των βουνών, οι απέραντοι ορίζοντες, που μας αποκαλύπτονταν από τα ψηλά οροπέδια βυθισμένοι σε μενεξεδένια άχνα, το φουρτούνιασμα της πράσινης θάλασσας της πεδιάδας της Σπάρτης - δεν είταν αυτά, δεν είσουν Εσύ, θεία ελληνική φύση που με το φίλτρο της γοητείας σου μας μεθούσες και μας έκανες να τα βλέπουμε όλα ωραία, πρωτόφαντα κι απροσδόκητα! Όχι δεν γελιόμαστε παίρνοντας για εικόνα της ελληνικής ζωής του υπαίθρου και των επαρχιών, ότι δεν είταν παρά το πλαίσιό της... (συνεχίζεται)
..........................................................
Αποκαλυπτικές, αφάνταστα επίκαιρες και ευπρόσδεκτες φίλοι μου, οι σκέψεις (δεκαετίας 1950-1960) του Κ. Ουράνη σήμερα που οι 'Έλληνες πολίτες διώκονται από τις απίθανα ισχυρές και ανήθικες δυνάμεις του χρήματος. Έχουν μεγάλη ανάγκη την ελληνική επαρχία και αυτή πρέπει να βρει και νέους τρόπους επανένταξης των θιγμένων Ελλήνων στην μαγεία και την ασφάλεια του πρωινού φωτός όπως λέει και ο Κ. Ουράνης αφού διαθέτει τα μέσα - τα πανέμορφα καταλύματα - που το "κράτος" πρέπει να τα σεβαστεί και να σταματήσει να τα πνίγει με διάφορους τρόπους γιατί αυτά μαζί με τη φύση, συμβάλουν στο ευ ζην και την υγεία των Ελλήνων πολιτών.
Χρίστος Ρουμελιώτης
Αθήνα 25/4/2012
http://roumeliotis.blogspot.com
http://dokimos.over-blog.com
Οι μήνες
Η άνοιξη
(Σημ. Οι απόψεις που εκφράζονται ανωτέρω είναι του υπογράφοντος και δεν απηχούν αναγκαστικά την Hotel Coupons ή κάποιον άλλο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου